Inhoudsopgave
"Leuke natuurweetjes"
oktober 2021
Na heerlijk nazomerweer in september was er vorige week een snelle omslag naar herfstweer. De hemel helemaal grijs, veel regen en een grote temperatuurdaling naar 13 graden. Gewoon grauw herfstweer waardoor de huiskamer meer trekt dan buiten zijn. Vandaag zijn er weer blauwe stukken hemel. De zon op mijn gezicht doet me deugd. Dus ga ik lekker op de fiets naar een van mijn favoriete wandelplekken in de buurt: het Groenhovebos ten oosten van Torhout. Er zijn 7 bewegwijzerde wandelroutes. Ik kies voor het Bosleerpad van 3,6 kilometer (meer info). Deze route start, net als de andere routes in Groenhove, op de Torendreef. Op de website van ´visit Torhout´ kun je meer informatie lezen over vijf routes.
Starten aan de Torendreef
De Torendreef is toegankelijk voor ruiters, fietsers en wandelaars. De weg is geasfalteerd, maar je kan ook naast het asfalt wandelen over een aarden paadje. Rechts staan de paarden van manage Groenhove te grazen. Links hebben kinderen veel plezier in de speeltuin met houten toestellen, inclusief een piratenschip. Een opa trekt de stoel van de kabelbaan weer terug naar het begin, zodat zijn kleindochter weer naar beneden kan roetsjen. Hier vind je direct veel zitbankjes. Het Bosleerpad volgt rechtdoor de Torendreef. Ik passeer cafetaria De Groene Specht, waar je ‘s middags iets kunt drinken.
Verharde en onverharde bospaden op het Bosleerpad
Voor de witte boswachterswoning buigt de route linksaf. Vroeger stond hier ook een jachtkasteel, maar dat is in 1949 afgebroken. Nu wandel ik op een verhard bospad, met aan weerszijden de witte stammen van berken. De eerste kastanjebolsters liggen al op de grond. Varens sieren links en rechts de ondergrond tussen de bomen. Al snel overwoekeren rechts de bramenstruiken ook hier alles.
De route is duidelijk aangegeven met blauwe ruiten op paaltjes. Het pad buigt naar rechts af. De gevallen, natte bladeren en een dun laagje mos voelen af en toe een beetje glibberig aan onder mijn schoenen, maar niet zo erg dat ik zou kunnen uitglijden. Op dit stuk kom ik geen andere wandelaars tegen. Bij het volgende bankje sla ik linksaf. Als de route de Regenbeekweg volgt, loop ik weer op asfalt en zijn er meer wandelaars. Twee moeders zingen liedjes met hun kinderen in de wandelwagen. Het asfalt is van korte duur, want de route buigt direct naar links af, een echt onverhard bospad in. Dat heeft toch mijn voorkeur. Zachter onder mijn voeten maar wel soms met meer obstakels, zoals modder, boomwortels of een gevallen tak.
Interessante natuurweetjes langs het Bosleerpad
Ik geniet hoe het niet zo brede pad door het bos slingert. Heerlijk hoe de zon tussen de bomen doorschijnt. Na de kou van de afgelopen week, voelt de warmte goddelijk aan. Rechts duikt ineens een klein heideveld op. Het Bosleerpad verdient zijn naam vanwege de borden met leerzame achtergrondinformatie over het bos. Hier geeft een bord uitleg hoe het kan dat er een heideveld ligt. De zaadjes van de struikheide kunnen meer dan 100 jaar overleven in de bodem. Als er weer veel licht op de bodem valt, ontkiemen ze weer. Nog een verrassender feitje: dit soort heide is leverancier van een speciale korrelige honing. Daar heb ik echt nog nooit van gehoord. Verderop kan ik het niet laten foto’s te maken van natuurlijke patronen, zoals groen mos of boomschors. Fascinerend.
Natuurlijke patronen in boomschors
Wat is dat nou?
Recht tegenover het heideveld ligt een klein vennetje. Het donkere water weerspiegelt de bomen. Op een viersprong staat de pijl naar links, de Regenbeekweg weer op. Opeens zie ik een voor mij onbekend verschijnsel: gele ‘pitjes’ staan rechtop op de groene bladeren van een beuk. Dit is zeker geen uitzondering. Ook de bomen verderop langs de weg hebben deze gele pitjes op hun bladeren staan. Er is 4G-bereik en ik leer dat dit `gallen´ zijn van de beukengalmug. Als ze in de herfst op de grond vallen, overwintert de larve van de galmug hierin.
Wandelen langs diverse waterstromen
Ik hoor een grote hond achter mij op me aflopen. Een fluitje van de eigenaresse doet hem direct terugkeren. Gelukkig maar. Ik hou niet van onverwachts bezoek aan mijn benen van loslopende honden. Het geluid van de E403 dringt als licht geraas zachtjes door in het bos. Dan een pijl naar rechts, maar er staat een breed hek voor het wandelpad. Wandelaars mogen er volgens het bordje, over de boomwortels heen, langs stappen.
Dit onverharde bospad volgt een smalle beek. De wind is aangetrokken en doet de bladeren ruisen, tegen het geraas van het autoverkeer in. De verscheidenheid aan bomen is hier groot. Er zijn beuken, berken, eiken, populieren, sparren, esdoorns, lindes, elzen, om er een paar te noemen. Het volgende informatiebord leert me weer iets nieuws: er zijn rabatten in dit bos. Dat woord ken ik niet. Kennelijk zijn het de verhoogde middenbermen tussen slootjes in, waarop jonge bomen worden aangeplant. Nieuwsgierig geworden? Lees meer informatie op het bord hieronder.
Dan direct nog een verrassing: iets wat lijkt op een verwilderde zwemvijver. Zelfs de witte badhokjes staan er nog in slagorde. Het bordje bevestigt dat de voormalige zwemvijver is omgebouwd tot een poel voor vooral amfibieën. In de zomer schijn je er zonnende hagedissen te kunnen spotten. Het pad leidt me dieper het bos in.
Toch nog een beetje modder en regen
Dan loop ik toch nog tegen een modderig pad aan. Vanwege de vele regen van de afgelopen week, heb ik mijn bergschoenen aangedaan. Dat was niet nodig vanwege de vele soorten verharde bospaden waarover het Bosleerpad in Groenhove loopt. Hier is nog wel langs te stappen. Het pad slingert zich letterlijk verder.
Even splitst het pad zich, maar die twee vertakkingen komen snel weer samen. Het rechterpaadje brengt je heuvelop bij nog een bankje met uitzicht op een beek. Helaas begint het dan toch te druppelen. Hoewel er geen regen voorspeld was, heb ik voor de zekerheid wel mijn regenjas aangedaan. Op een volgende vijfsprong slaat de route rechtsaf, een recht pad in. Twee andere paden van de vijfsprong laten zien dat er genoeg bospaden zijn in Groenhove om zelf te ontdekken. Ik volg voor nu verder het Bosleerpad.
Langs het Diocesaan Dienstenhuis
Al snel sla ik af naar rechts over een bruggetje. Het gaat harder regenen, maar het bladerdek biedt voor nu nog voldoende bescherming tegen de regen. Dus snel even de parkeerplaats oversteken om weer het bos in te duiken. Het is een parkeerplaats van het Diocesaan Dienstenhuis Groenhove, een voormalig vakantieoord voor West-Vlaamse kloosterorden uit de jaren vijftig.
Het laatste stuk van de wandeling voelt als een groene tunnel, die me terugbrengt naar mijn fiets. Groenhove is een fijn bos met veel mogelijkheden voor jong en oud. En het Bosleerpad met de interessante informatieborden is zeker een aanrader.
