Inhoudsopgave
"Mooie vergezichten"
december 2021
Eindelijk weer een strakblauwe lucht na al die miezerigere decemberdagen met mist en motregen. Het lijkt me een goede dag voor de uitzichten van de Koekelarebergwandelroute.
De zon laat de rijp op het gras in de achtertuin schitteren. Mijn auto staat in de schaduw en zit nog helemaal onder het ijs. Dat wordt krabben dus. Dat is lang geleden, want het is meer dan tien jaar geleden dat ik een auto had. Maar na twee jaar op het West-Vlaamse platteland gewoond te hebben, ben ik toch tot de conclusie gekomen dat een levensstijl zonder auto hier lastig is, zeker in de herfst en de winter.
Van brouwerij naar berg met de Koekelarebergwandelroute
Ik rijd vandaag naar Koekelare om van het uitzicht te kunnen genieten van de Koekelareberg. De Koekelarebergwandelroute van 6,5 km (meer info) start vanaf het Sint-Maartensplein, waar je ook kan parkeren. De bewegwijzerde wandelroute begint voor de brouwerij Couckelaere, gebouwd aan het einde van de achttiende eeuw. Na de renovatie in een cultureel centrum won het de eerste Vlaamse Monumentenprijs in 1993. Als je met je rug naar de brouwerij toe gaat staan, zie je rechts voor je het eerste bordje.
Langs historische plekken
De hemel is strak blauw. Ik steek het regenboogzebrapad over, wanneer de torenklok van de Sint-Martinus kerk twee uur slaat. De route buigt rechtsaf langs het oorlogsmonument van Koekelare voor beide wereldoorlogen. Langs woningen wandel ik verder. Als ik links afsla zonder over te steken, mis ik bijna het volgende bordje om direct rechts af te slaan.
Aan mijn rechterkant ligt het Oosthof, een historische plek in Koekelare. Het was al een ovale vluchtburcht in de negende en tiende eeuw. Het had daarna verschillend bebouwingen en functies. De laatste bestemming tot 1949 was als lusthof, vertelt het informatiebord. Geen term waarvan ik vaker heb gehoord, maar het Van Dale woordenboek beschrijft het als een ‘voor het genoegen aangelegde tuin’ of ‘bekoorlijk, schoon oord’.
Een paar meerkoeten zwemmen in de vijver. Er zijn hier genoeg bankjes om te zitten. Tussen de bomen aan mijn linkerzijde zie ik een kerkhof liggen.
De route stuurt me via een brugje rond langs het Oosthof. Via een houten brughuisje wandel ik verder. Een aantal jongeren discussieert wanneer iets of iemand marginaal is. Het volgende deel van de route gaat langs een doorlopende autoroute, de Ichtegemstraat. Nu ben ik wel direct overgestoken om geen bordje te missen. Langzaamaan leidt de Koekelarebergwandelroute me het dorp uit.
Slingerend tussen akkers en weilanden
Na een volgende afslag komt een geweldige stank me tegemoet. Ik vermoed dat hier een gierput of zo wordt leeggepompt. Wat een lucht. En dan doven de geluiden van autoverkeer uit. De rust van het platteland komt me tegemoet.
De wandelroute is tot nu toe geheel verhard, maar dan komt het eerste onverharde pad. Hier overheersen de vogelgeluiden. Er ligt hier ook een klein natuurgebied: De Swal. Dit drassige gebied onderaan de Koekelareberg heeft zijn wortels in een ver verleden. Het was de voorbije eeuwen in gebruik als weiland, populierenplantage en als hooiland.
Een betonpad slingert tussen De Swal en diverse akkers. Groene weilanden schitteren in de zon. Waar de zon nog niet is geweest, ligt er nog steeds rijp op het gras. Meeuwen zijn op zoek naar een hapje. Heerlijk stil is het hier.
Licht stijgende weg de Koekelareberg op
In de verte achter een rij wilgenbomen glooit het groen omhoog. Door een hekje gaat de wandelroute nu echt over een smal paadje tussen de akkers en weilanden door. Zelfs in december voel ik de warmte van de zon. Lange spinnendraden schitteren in de zon op het groene gras. Zoiets heb ik nog niet eerder gezien.
Eenmaal op de asfaltweg gaat de route langzaam omhoog. Als ik mezelf uitdaag om in hetzelfde tempo door te wandelen, voel ik dat wel in mijn benen. Dit is dan ook de Bergstraat. Een blaffende hond laat me zoals gewoonlijk schrikken. Al snel volgen er eerste doorkijkjes over het lager gelegen land.
Uitzicht vanaf de Koekelareberg
De Bergstraat wordt opgevolgd door de Bergmolenweg. Al is het maar een lichte stijging, ik krijg het er toch warm van. Een onverhard tractorpad brengt me naar het hoogste punt van de Koekelareberg.
De Koekelareberg is slechts 43 meter hoog, maar biedt een mooi uitzicht. Het is geen Ardennen, maar het is nog steeds de moeite waard. De Sint-Martinuskerk van Koekelare steekt boven alles uit. Het is fijn om het landschap weer eens in de zon te mogen zien in plaats van in de regen.
Afdalen naar Koekelare centrum met de Koekelarebergwandelroute
Het pad daalt nu af door een stukje bos. In de schaduw van de bomen is het direct een stuk frisser. Afdalend, met mijn lange schaduw aan mijn zijde, bereik ik weer een asfaltweg. Knotwilgen flankeren de weg. Ik spot nog een paar boomzwammen. Even verder siert een oude Chevrolet de berm op. Wat een mooie bak.
Ik ben weer in de bebouwde kom van Koekelare. Tussen de huizen door wandel ik terug naar het centrum van Koekelare. Ik passeer nog een visvijver en een grote speeltuin. De zon zakt achter de bomen langzaam naar beneden. Het laatste stuk van de Koekelarebergwandelroute brengt me door het boomrijke stadspark De Mote. Iemand heeft hier een houten kunstwerkje opgehangen. Ook twee wandelbankjes hebben houtsnijwerk.
Ik hoor de torenklok weer slaan. En ineens sta ik weer bij het marktplein waar mijn auto staat. Deze grotendeels verharde, bewegwijzerde route is vanwege het uitzicht vanaf de Koekelareberg de moeite waard, zeker op een heldere dag.
